این روزها که پشت‏سر هم از جلوى چشم هایتان عبور مى‏کند، در یک نگاه روزهایى است پر از دغدغه‏هاى عجیب و غریب . بعضى‏ها به فکر ازدواج هستند . بعضى‏ها دنبال این هستند که براى خودشان کارى دست و پا کنند و از مرداب بى‏کارى رهایى پیدا کنند . بعضى‏ها هم خودشان را به بى‏خیالى زده‏اند و دلشان خوش است که روزى چند ساعت پاى اینترنت مى‏نشینند و با این و آن چت مى‏کنند . بعضى از این آدم‏هاى الکى‏خوش هم دنبال رفیق‏هاى رنگارنگ خودشان هستند و همه‏ى زندگى‏شان این شده که داخل یک ماشین آخرین سیستم بنشینند و براى جنس مخالف چراغ بزنند و با موسیقى‏هاى راک و پاپ خودى نشان بدهند . همة این‏ها کارهایى است که در شهرهاى مختلف ظهور و بروز دارد و همه انواع و اقسام آن‏ها را مى‏بینیم . اگر در لایه‏هاى پنهان دیگر جامعه اطرافمان دقت کنیم، مى‏بینیم بعضى دیگر هم در گیر و دار جنگ نابرابر با فقر، مثل شمع آب مى‏شوند . به گفته‏ى خیلى از ما اصلا معلوم نیست کجاى دنیا هستیم . دلم نمى‏خواهد این حرف را بزنم، اما نداشتن هدف در زندگى معضل اصلى بسیارى از جوانانى است که ما با آن‏ها برخورد مى‏کنیم . با دقتى منصفانه در بى‏هویتى موجود در مى‏یابیم، بیش‏ترین تقصیرها متوجه متولیان فرهنگ جامعه است که این خود حدیث مفصل است . درگیر شدن با پول و مقام و موبایل، خط و ربطهاى سیاسى، نگاه قشرى به جامعه و ... هزاران نکته از آفت‏هایى است که این روزها مثل خوره به جان متولیان فرهنگ افتاده است . راستش من ناامید نیستم، اما باید خیلى از واقعیت‏ها را درک کرد . نمى‏خواهم به گوشه‏ى جبروت کسى بربخورد، اما واقعیتش این است که همه‏ى ما مقصریم . از من که این‏جا نشسته‏ام و واژه‏ها را به زنجیر مى‏کشم، تا آن کسى که کار قانون‏گذارى مملکت را برعهده دارد، تا ...

باز هم مى‏گویم ناامید نیستم، اما دوستان خوب من باید به فکر خودمان باشیم . اوضاع دهکدة جهانى به جایى کشیده شده که کسى به فکر دیگرى نیست . حتما مناجات امیرالمؤمنین در مسجد کوفه را براى خودمان زمزمه کنیم . نکند امروز قیامت زود هنگام قرن حاضر به پاشده است . مبادا آیه «یوم یفرالمرء من اخیه و امه و ابیه‏» دارد اتفاق مى‏افتد . برادر از برادر فرار مى‏کند و این محصول کم توجهى و غفلت انسان‏هایى است که هویت‏خود را گم کرده‏اند . دیگر کم‏تر کسى پیدا مى‏شود، مفهوم ناب «مولاى یا مولاى انت المولى وانا العبد» را دریابد و این همان اتفاقى است که فطرت بشرِ امروزى را خراش مى‏دهد . این‏همه گرفتارى، این‏همه سیاهى، این‏همه فلاکت، همه محصول فراموشى هویت انسان است .

اما ... با تمام این حرف‏ها گاهى انسان‏هایى را مى‏بینى که پنجرة چشم‏هایشان رو به ملکوت باز مى‏شود و چقدر حیف که تعداد این پنجره‏ها اندک است. این انسان‏هاى دسته‏ى دوم خیلى نوربالا مى‏زنند، نه این که آدم‏هاى خارق‏العاده‏اى هستند، نه ! اتفاقا اگر بخواهیم حساب کنیم، همه درگیر تعلقات دنیا هستند، اما سهم ملکوت را در شرکت‏سهامى دل‏هایشان کنار گذاشته‏اند . این‏ها مشکل اشتغال و ازدواج و مسکن دارند، اما این‏همه مشکلات، حتى گرد و غبارى اندک را روى پنجره‏ى عاشقى‏شان باقى نگذاشته است . این پنجره‏ى عاشقى چیست؟ باشد طلبتان! باید براى یافتن آن به خودتان مراجعه کنید . فقط یک آدرس کوچک مى‏دهم، اگر دلتان خواست، تعداد زیادى از این پنجره‏هاى زیبا را کنار هم ببینید، مى‏توانید یک شب چهارشنبه به جمکران سرى بزنید .

باید به فکر خودمان باشیم .

یک جفت چشم زیبا، عصر جمعه‏ها به خاطر کارهاى ما بارانى مى‏شود ...

اگر توانستیم آفتاب چشم‏هاى او را دریابیم، باید بدانیم که حالا که نام نسل آفتاب نصیبمان شده است .

یا على – سردبیر